Arabanızın lastiği patladığında, ellerinizi havaya kaldırıp arabanın yan tarafını tekmeledikten sonra lastiğe patlak olduğu için bağırır mısınız? İster inanın ister inanmayın, buradaki tepkiniz, bugün öğrenci değerlendirmeleri hakkında düşünmeye devam ettiğimiz yollarla bağlantılıdır. 

Umuyorum ki, duraklayarak, sorunu değerlendirerek ve ardından buna göre hareket ederek bu yorucu durumla yüzleşebilirsiniz. New Jersey'de bir lisede dil sanatları öğretmeniyken ben de bu yaklaşımı benimsemiştim. Mezuniyet gerekliliklerinin bir parçası olarak lise öğrencilerine uyguladığımız Lise Yeterlilik Değerlendirmesi (HSPA) adında standartlaştırılmış bir sınavımız vardı. HSPA'nın öğrencilerimin geleceğini etkilemedeki ağırlığı karşısında sinirlenebilirdim. Bunun yerine, bu göz korkutucu sınavı öğrencilerin bir sıçrama noktası olarak algılayabilmeleri için nasıl yeniden tasarlayabileceğimi ve yeniden çerçeveleyebileceğimi düşünmeye başladım: geçmek zorunda oldukları bir zorunluluktan ziyade lise sonrası yolculuklarını destekleyebilecek bir şey. 

Örneğin, HSPA'nın resim sorusu, - tahmin ettiğiniz gibi! - bir resim. Kendi seçtiğim bir resmi sunmak yerine, öğrencilere cep telefonlarından bir resim seçme özerkliği verdim. Bu yöntem öğrencilerimle benim aramda açık ve zengin bir diyaloğa olanak sağladı. Bu nispeten basit resim seçme eylemi sayesinde öğrenciler seçimlerinin arkasındaki nedeni açıklayabildiler.

Bu adımdan sonra öğrencilerime kendilerini açıklamaları için meydan okudum. Birlikte, bir iş başvurusunda olduğu gibi dinleyicilerin ilgisini çekecek dinamit kancalar geliştirdik; öğrencilerim en değerli özelliklerini aldılar ve bunları gelecekteki özgeçmişlerinde yer alabilecek türden tek satırlık cümlelere dönüştürdüler. Bunu yaparken sadece müfredata hitap etmekle kalmadık, aynı zamanda öğrencilerimin sahiplendiği daha kritik bir beceriyi de ele aldık. Bu kancaları yazmak, güçlü yönlerini daha sonraki yaşamlarında kendilerine fayda sağlayacak şekilde ifade etmelerine yardımcı oldu.

Son olarak, hikayelerimizi sırayla anlatmak ve aktif dinleme pratiği yapmak için eşleştik. Öğrenciler sadece deneyimlerini daha geniş bir kitle önünde ifade etme şansı elde etmekle kalmadılar, aynı zamanda geribildirim alıp verebildiler. Birlikte ele alındığında, tüm bu adımlar odağı testten ziyade yolculuğa kaydırdı. Ayrıca, öğrencileri değişen dünyamızda yollarını bulmak için ihtiyaç duyacakları beceri ve zihniyetlerle donatmak için çalışmamı sağladılar.

Sonuç ne oldu? Öğrencilerim HSPA'da %92 yeterlilik elde etti. Bu puan bir kazanım olsa da, en ödüllendirici deneyim onların rehberli öğrenme yoluyla büyümelerini izlemekti. İletişim, aktif dinleme ve eleştirel düşünme gibi kişiler arası becerilere odaklandık: sınavın ötesine taşıyacakları beceriler.

Ama bir an için şu patlak lastik metaforuna geri dönelim. Sihirli bir şekilde kendi kendine düzeleceği umuduyla soruna bağırırsanız ne olur? Hiçbir şey - yolun kenarında kapana kısılmış bir şekilde kalırsınız. Birçok eğitimcinin değerlendirmeleri nasıl ele aldığına ilişkin korkum da bu. Geçen yüzyılda yaptığımız gibi değerlendiriyoruz ama farklı sonuçlar almayı bekliyoruz. Nihai sonuca - testin kendisine - öğrencilerin bu hedefe giden yolda öğrendikleri derslerden daha fazla değer veriyoruz ve bu nedenle gerçek öğrenci katılımı açısından iğneyi asla hareket ettirmiyoruz. Tabiri caizse kapana kısılmış durumdayız.

Fütürist ve Future Shock kitabının yazarı Alvin Toffler, "21. yüzyılın cahilleri okuma yazma bilmeyenler değil, öğrenemeyenler, unutanlar ve yeniden öğrenemeyenler olacaktır" derken bunu en iyi şekilde ifade etmiştir. Öğrencilerin kendi öğretimsel gelişimlerinin mimarları olmaları için ilham aldıkları yolculuk sırasında aşamalı adımlara öncelik vermeliyiz. Yine de hesap verebilirliği, becerileri ve öğrenmedeki boşlukları ölçmek için hem mekanizma hem de nihai değerlendirici olarak özetleyici ve standartlaştırılmış testlere tutunmaya devam ediyoruz. 

Bir adım geri çekilelim. Patlak lastiğe bakarken sesimizi alçaltalım. Durumu dürüstçe değerlendirelim. Öğrenmenin yaşam boyu süren bir macera olduğunu unutmayalım. Herhangi bir değerlendirmenin ötesine uzanır. Bu bir yolculuktur, bir varış noktası değil. Bundan en iyi şekilde yararlanmak için, öğretim ve değerlendirmeyi birleştiren öğretim teknolojisine yatırım yapmalıyız ki tüm katılımcılar - bölge liderleri, öğretmenler ve öğrenciler - öğrenme, öğrenmeme ve yeniden öğrenme özgürlüğüne sahip olsun. Yolculuğa odaklanmak için.